از زمان های دور پرواز یکی از آرزوهای همیشگی انسان بوده و با هر بار تماشای پرواز پرندگان با خود در تبدیل این رویا به واقعیت جنگیده است. طی سالیان دراز و با آزمایشات پرخطر بالاخره این رویا را عملی کرد و امروزه آسمان ها را در تسخیر خود قرار داده است.
شواهد موجود حاکی از این است که چینی ها با پیشینه تاریخی و تمدن کهن خودشون در این مورد هم پیشگام بوده اند و در جشن ها و مناسبت هاشون در حین انجام حرکات سرگرم کننده با وسیله ای شبیه چتر نجات از بلندی ها و بالون ها پرش انجام می دادند و بدون آسیب بر روی زمین فرود می آمدند.
صدها سال بعد نابغه ایتالیائی لئوناردو داوینچی، که بیشتر نقاشی هایش او را در ذهن ها ماندگار کرده اقدام به کشیدن یک طرح از وسیله ای شبیه به چتر نجات های امروزه کرده بود که در آثار بجا مانده نوشته هایی در حاشیه آن دیده میشود با این مضمون که: “اگر کسی پارچه محکمی به اندازه ۱۱ متر از هر طرف و بندهائی به طول ۱۱ متر تهیه کند و به همدیگر وصل کند، می تواند بوسیله آن از هر ارتفاعی پرش انجام دهد و بدون جراحت بر روی زمین فرود بیاید.”
فرار از زندان
داوینچی هرگز هیچکدام از ایده های پروازی خود را عملی نکرد؛ اما با الهام از طرح های او و تکمیل آنها در اواخر قرن ۱۸ میلادی ، آندره گارترین از فاصله ۶۰۰ متری زمین و از داخل بالون ، پرش تاریخی خود را انجام داد. این پرواز توجه عجیب مردم را به خود جلب کرد و رویای دیرینه انسانهایی که با دیدن پرندگان، ذهن خود را به پرواز در می آوردند را به واقعیت تبدیل کرد.
البته اولین پرش گاترین موفقیت آمیز نبود! این جوان فرانسوی که در زندان های مجارستان اسیر بود، با فکر آزادی و روحیه ماجراجویی خود با استفاده از ملحفه رختخواب و شبیه سازی چتر، از بالای قلعه زندان به پایین پرید. هرچند به دلیل شکستگی یکی از پاهایش موفق به فرار نشد و دوباره اسیر زندان شد اما این ایده پس از گذشت چهار سال که گارترین از زندان آزاد شد، تبدیل به پرش تاریخی او از داخل بالن شد.پرش بدون سانحه گاترین ، مورد توجه مردم قرار گرفت. گارترین پس از تمرینات زیاد در فرانسه به کشورهای انگلستان و روسیه مسافرت کرد و پرش از بالون با استفاده از چتر اختراعی خود را در این کشور ها به نمایش گذاشت.
بعدها با تکمیل این طرح ها و رفع نقایص آن اشکال مخطلفی برای چتر ترسیم و اجرا میشد. ابتدا چترها دارای شکل هرمی و دارای سبدهایی برای نشستن چترباز در آنها بودند که با پارچه های برزنتی و استخوان حیوانات بزرگ و چوب بامبو و طناب ساخته می شدند و کم کم باحذف سبد و تغییر شکل بال به صفحه های تخت شباهت بیشتری به چترهای امروزی پیدا کرد.
تا سال ۱۹۰۳ استفاده از چتر جهت پرش از ارتفاع و ساختمان ها بود، تا آنکه در۱۹۰۳ ساخت هواپیما توسط برادران رایت باعث توسعه و تحول بیشتر هنر چتربازی گردید.
